In mijn vorige blog deelde ik dat mijn laatste tien maanden niet zomaar een reis waren, maar een diepe zoektocht naar mezelf. Bali, Zuid-Afrika, Curaçao – het waren plekken van rust en reflectie. Maar er is één aspect van mijn reis waar ik nog niet openlijk over heb gesproken: een verborgen strijd die ik moest aangaan.
Naast de lessen in zingeving, vrijheid en zelfontdekking, ging ik ook de confrontatie aan met mijn alcoholverslaving. Dit is misschien wel het moeilijkste wat ik ooit heb moeten erkennen. Het was een last die ik jarenlang met me meedroeg, maar die ik pas in mijn zoektocht naar persoonlijke vrijheid écht onder ogen durfde te zien. En om eerlijk te zijn, het voelt nog steeds een beetje gevaarlijk om hierover te schrijven.
Waarom? Omdat we in onze maatschappij vaak niet echt eerlijk durven zijn over de dingen die ons achtervolgen. Er is een enorme druk om perfect te zijn, om altijd te voldoen aan het beeld dat anderen van ons hebben. We zijn geneigd te denken dat we onze zwakheden moeten verbergen, uit angst voor afwijzing of oordeel. Zeker als het gaat om iets als verslaving – een onderwerp dat vaak met schaamte gepaard gaat.
Maar hier is wat ik heb geleerd: de moed om eerlijk te zijn over mijn zwaktes heeft me juist sterker gemaakt. Het heeft me bevrijd van de angst om veroordeeld te worden. En ik wil die bevrijding met anderen delen. Het is mogelijk om door de donkerste momenten heen te komen, en het is mogelijk om jezelf opnieuw uit te vinden, zelfs als je denkt dat je verloren bent.
Wat ik in deze herstelfase vooral leerde, is dat verslaving in essentie voor slechts 5% te maken heeft met het “middel” zelf – in mijn geval alcohol. De overige 95% draait om gedrag. Gedrag dat ergens vandaan komt. Gedrag dat vaak een manier is van overleven, van verdoven. Het is een copingmechanisme, een manier om om te gaan met pijn, onzekerheid, angst of het gevoel van niet gehoord of gezien worden. Het middel is een tijdelijke oplossing, maar het gedrag – dat zit diepgeworteld.
In mijn geval was het niet de alcohol die me in de problemen bracht, maar het gedrag erachter. Het was de manier waarop ik mezelf beschermde tegen de chaos in mijn hoofd, de manier waarop ik mezelf tijdelijk liet ontsnappen aan alles wat ik niet wilde voelen. Het was een mechanisme van overleven, van doordouwen, van doorgaan zonder echt stil te staan bij wat er diep van binnen gebeurde.
Toen ik besloot om deze reis te maken, was het niet alleen een pad naar zelfontdekking, maar ook een pad naar genezing. Het doorbreken van mijn verslaving was net zo’n belangrijke stap als het vinden van mijn innerlijke rust. Het is iets dat ik niet wilde delen, maar wat me nu juist helpt om meer op mijn plek te komen als mens, als ondernemer, en als iemand die een ander kan helpen.
De keuze om mijn verslaving te overwinnen, was niet eenvoudig. Het heeft diepe doorbraken gekost, vaak met vallen en opstaan. Maar vandaag de dag sta ik sterker in mijn schoenen dan ooit tevoren. En ik ben trots op de moed die ik heb gehad om mijn waarheid te omarmen, hoe moeilijk ook.
Ik wil niet dat dit onderwerp een taboe blijft. Eerlijkheid, vooral over de moeilijke dingen in het leven, is een sleutel tot groei en zelfacceptatie. Ik weet dat ik niet de enige ben die worstelt met dergelijke uitdagingen, en misschien helpt mijn verhaal wel iemand anders om dezelfde moed te vinden.
Als je je ooit hebt afgevraagd of je ooit écht eerlijk kunt zijn over je eigen struggles – mijn antwoord is: ja. Eerlijkheid maakt ons niet zwak, het maakt ons menselijk.
Dit is mijn waarheid, en ik deel deze omdat ik weet dat we elkaar allemaal kunnen helpen in onze zoektocht naar een beter, vrijer bestaan.