Soms brengt het leven je tot stilstand. Niet een korte pauze, maar een volledige stop. Een periode waarin je gedwongen wordt los te laten wat je dacht dat je was. Bij mij betekende dat: afstand van mijn bedrijf, van mijn ritme, van de rol die ik jarenlang vanzelfsprekend speelde.
Nu ik opnieuw begin, voelt het alsof ik voor een berg sta. Een immense berg die “werken” heet. En laat me duidelijk zijn: ik durf wel. Het is niet angst die mij tegenhoudt. Het is de omvang van de klim, de eindeloze weg omhoog, het besef dat ik niet meer dezelfde ben die ooit moeiteloos rende.
Van ego naar essentie
Vroeger draaide alles om groeien, presteren, winnen. Ik wilde groter, sneller, meer. Het was een spel van ego: de dikke auto, het grote huis, de omzetcijfers als trofeeën. Het gaf me het gevoel dat ik ertoe deed. Dat ik gezien werd.
Maar toen dat bouwwerk instortte, bleef er weinig over om me aan vast te houden. En gek genoeg was dat niet alleen pijnlijk, maar ook bevrijdend. Want in de leegte die ontstond, kwam ruimte. Ruimte om te ontdekken dat ik diep vanbinnen iets heel anders verlangde.
Vandaag verlang ik niet meer naar méér, maar naar minder. Niet naar status, maar naar verbinding. Niet naar een volle agenda, maar naar vrijheid. Waar ik ooit mijn waarde ontleende aan uiterlijke successen, zoek ik nu naar innerlijke rust en echte betekenis.
De spanning van moeten
En toch… er is ook de realiteit. Mijn bedrijf moet opnieuw opgebouwd worden. De rekeningen stoppen niet met komen. De druk om te moeten is er nog steeds, ook al voelt mijn hart anders.
Dat is misschien wel de grootste worsteling: hoe vind je motivatie als de oude brandstof is opgebrand, maar de nieuwe nog niet krachtig genoeg is om je vooruit te stuwen? Hoe werk je opnieuw vanuit een plek die niet meer past bij wie je was, maar ook nog niet helemaal aansluit bij wie je nu bent?
Iedereen zegt: “Kleine stapjes. Niet te groot. Dag voor dag.” En ik begrijp het. Maar soms voelt dat advies te klein voor de zwaarte van het pad. Want zelfs kleine stappen kosten kracht wanneer je je berg pas net onder ogen hebt gezien.
De weg heruitvinden
Misschien is dit precies de uitdaging: opnieuw leren werken, maar op een manier die klopt met mijn veranderde waarden. Niet meer terug in het oude spoor, maar een nieuw pad uithakken. Eentje die ruimte laat voor eenvoud, voor contact, voor mezelf.
Het voelt alsof ik twee werkelijkheden probeer te verbinden: de noodzaak van financiële verantwoordelijkheid en de roep van mijn innerlijke kompas. Tussen die twee ligt een spanningsveld dat soms verlammend werkt, maar misschien juist ook vruchtbaar kan zijn. Want in dat spanningsveld zit de kans om echt iets nieuws te bouwen.
Misschien gaat het niet om de top
Misschien is het nooit de bedoeling geweest dat ik de top zo snel mogelijk bereik. Misschien gaat het om de klim zelf: de stilte onderweg, de lessen die zich aandienen, het uitzicht dat verandert na iedere bocht.
Deze keer wil ik niet de snelste zijn. Ik wil niet meer rennen naar een doel dat uiteindelijk leeg blijkt te zijn. Deze keer wil ik bewust lopen. Leren ademen op de weg omhoog. Waarderen wat ik onderweg tegenkom.
Misschien gaat het niet om winnen, maar om groeien. Niet om status, maar om essentie.
En jij?
Heb jij ooit opnieuw moeten beginnen — in je werk, je bedrijf of je leven — en gemerkt dat je waarden totaal veranderd waren? Hoe vond jij de moed om weer te starten? Wat hielp jou om betekenis te vinden in een nieuw begin?
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Deel het hieronder — niet alleen voor mij, maar misschien ook voor iedereen die op dit moment voor zijn of haar eigen berg staat.